YILDIZLARA BAKMAK
‘‘İnsanın acısını insan alır.‘‘ Şükrü Erbaş
Kuzenlerim Mahmut Aslan ve Uğur Özoğul ` un anısına…
İçimize bir sıkıntı girdiğinde önce sessizlik kaplar her yeri ve sonrasında dalıp gider gözlerimiz. Gecenin izini sürmüşsek eğer yıldızları sırdaş biliriz kendimize. Kederli günlerin ardından yazma çabası kolay değildir. Hatta hüzün bu denli yakınsa insana, söyleyecek söz yerini suskunluğa bırakır.
Uygarlık tarihi boyunca insan, önce doğayla sonra da kendisiyle mücadele yürütmüş ve bu mücadele halen sürmektedir. Ölüm ve yaşam çizgisinde sürekli düşünmüş, eylemiş ve yaşamın anlamını sorgulamadan da edememiş. Yaşam koşulları, bulunduğumuz coğrafya ve deneyimlediğimiz hayatlarımızla birlikte herkesin yaşama yüklediği anlam farklıdır. Gündelik yaşam telaşlarımıza rağmen; sevdiklerimizle birlikte ağız dolusu gülebildiğimiz keyifli an ` ların izdüşümleri bizlere baki kalıyor.
Pandemiden bu yana hayatlarımızın olağanüstü değişmesinin dışında hiç istemediğimiz kadar sevdiklerimizle ani vedalaşmaları fazlaca yaşadık bu süreçte. Bizlere erken veda eden genç ömürlerin acısı çok daha derin izler bırakırken, geride kalanlar için kederin ağır topuzunu omuzlarda taşımak hiç kolay değil.
Aramızdan ayrılan sevgili kuzenlerim sizi anlatmak istiyorum bu yazı sayesinde. Öyle ya, her insan kendi görkemli dünyasında bir hikaye taşır ve bir sanat eseridir özünde. Yaşam koşulları ve zaman döngüsü içinde herkesin birbirini anlaması ve de tanıması çok mümkün olmasa da imkan bulabildiklerimiz aklımızda kalır. Keşke sadece sevdiklerimizle, değer verdiklerimizle bir hayat sürebilsek desek de yaşam; bizi gerçeğine çağırır ve çağıracaktır da daima...
Aramızdan ani gidişiniz biz hayatta kalanlara hatıralarınızla birlikte yaşamın anlamı üzerine tekrar sorular sormamıza neden oldu: Yaşamın anlamı nedir? Aslında gündelik telaşlarımız nedeniyle aklımızdan çıkıverse de geniş zamanlarda sorulan sorudur. Yaşarken keyif aldıklarımız mı? Ya da kilometreler ötesinde bir insanın kederine ses verebilmek mi? Peki haksızlıklara karşı çıkmak mıdır? Bu ve benzeri sorular eşliğinde bitmeyecek bir sorgulamayla birlikte herkesin vereceği farklı cevapların dışında yine kişilerin, yaşadığı koşul ve tercihlerinin kodlarıyla açıklanabilecek bir konudur.
Sonra sizi düşündüm, birlikte yaptığımız sohbetler aklıma geldi. Sanatın farklı alanlarında ilgi duyduklarınızı hatırladım ve bu ikinizin ortak noktasıydı bence. İkinizde de incelik, duyarlılık ve hayatlarınıza değer katan şeyleri keşfetmeyle birlikte çabanızın olduğunu biliyordum.
Mahmut ve Uğur sinema sanatının hayatlarına anlam kattığının farkındaydılar. İzledikleri filmlerden bahsederlerken aldıkları keyif ve ilgi ikisinde de fark ediliyordu. Mahmut ` un fotoğraf çekmeye meraklı olduğunu biliyordum ve kendisine çektiği fotoğrafların ayrıcalıklı olduğunu söylemiştim. Fotoğraflarında; sadelik, temaya odaklanan ve oluşturduğu perspektif göze çarpıyordu. Uğur, yaşamın anlamını okuduğu kitaplarda bulmak isteyen, felsefe ve şiir okumanın keyfine ulaşmış biriydi.
İkisi de birbirlerinden farklı koşullarda yaşasalar da ortaklaştıkları bir pencerenin var olduğunu anlıyorum, aslında bu durum çoğumuz için de geçerli değil mi? Yaşamak için geldiğimiz şu dünyada hayatımızı güzelleştirmenin ve daha yaşanası kılmak için sadece önyargısız bakabilmekle birlikte biraz empati ve biraz da çabaya ihtiyacımızın olduğunu düşünüyorum.
Yaşadığımız boranlara karşı dirençli durmak, hayata karşı sorumluluklarımızı bizlere hatırlatıyor. Çünkü en başta kendimize, sonra da gözbebeklerimize bakan sevdiklerimize ve kısacası herkese karşı sorumluyuz.
Sevgili kuzenlerim kısacık bir yazıyla elbette bir ömür anlatılamaz beni bağışlayın, sadece not düşmek ve başka bir penceden bakma isteği sadece. Belki de yitirdiklerimizi sözle hatırlama ve yaşatma çabası diyelim buna. Yazıyı sevgili kuzenim Uğur ` un bana en son yazdığı sözle bitirmek isterim:
‘’Sevdiğimiz çiçekler uzakta olsa da,
Yıldızlara bakmak mutluluğumuz için yeterlidir!’’
Yıldızlar Yoldaşınız Olsun!
Özden Çiçek
04.04.2021 / Hannover